Rússnesk rúlletta?

Þann 19. des. sl. féll snjóflóð á veginn við Ljósavatn í Ljósavatnsskarði. Snjóflóðið var um 500 metrar og lokaði veginum í ca. 16 klukkutíma. Maðurinn minn og tveir synir okkar höfðu verið á Akureyri fyrr um daginn. Vegna jólainnkaupa voru þeir seinna á ferð en vanalega og komust ekki heim. Eyddu þeir nóttinni í góðu yfirlæti í Stórutjarnaskóla ásamt fleira fólki.

Ég er þakklát öllum góðum öflum að þeir voru heilir á höldnu. Á sama tíma spyr ég mig hvernig þetta gat gerst. Hvernig stendur á því að seint á árinu 2019 getur 500 metra snjóflóð fallið á hringveg 1 á Íslandi algjörlega óforvarendis?  Þetta er þekkt snjóflóðasvæði. Eru ekki til einhverjar græjur sem meta hættuna á snjóflóðum?  Einhverjar aðferðir til sjá fyrir líkurnar á snjóflóði?

Snjóflóðið komst í fréttir en lítil umræða skapaðist um það og lítill áhugi.  Eini maðurinn sem velti fyrir sér alvarleika málsins var Einar Sveinbjörnsson en hann setti eftirfarandi færslu á facebook:

 

 

 

Þetta er vissulega ekki mikil umferð en dágóð engu að síður. Kannski má líkja þessu við rússneska rúllettu, að líkurnar á að lenda í snjóflóði séu ekki mjög miklar! En það vill þannig til að ca. 20 börn á aldrinum 0.5-16 ára aka þennan veg tvisvar á dag flesta virka daga vetrarins. Annars vegar á leið í skólann sinn og svo aftur heim. Þar á meðal drengirnir mínir svo málið er mér talsvert skylt. Það snjóar og snjóar og mér líður ekki vel.

Þann 1. jan. sl. birti Dagbjört Jónsdóttir sveitarstjóri Þingeyjarsveitar Bréf til íbúa.  Get ég ekki skilið upplýsingarnar þar öðruvísi en svo að ekkert reglubundið snjóflóðaeftirlit sé á veginum á þessari stundu! Dagbjört og Halla Bergþóra lögreglustjóri á Norðurlandi eystra hafa nú báðar sent beiðni til snjóflóðavaktar Veðurstofu Íslands og til Vegagerðarinnar og óskað eftir reglubundnu snjóflóðaeftirliti á svæðinu. Dagbjört hafði áður sent inn slíka ósk en henni virðist hafa verið hafnað. Mér þætti gaman að vita hvaða forsenda var fyrir þeirri neitun í ljósi flóðsins þann 19. desember. 

Ég skora á snjóflóðavakt veðurstofu Íslands að hefja reglubundið eftirlit á veginum í Ljósavatnsskarði.

Johnny Bondage

There once was a farmer named Johnny

who wanted a Playboy bunny

smearing people with shit

he thought was a hit

but nobody found him funny.

 

Poor, bald little farmer Johnny

was so lonely and horny

he longed for a spank

but the same old wank

he got from his five finger honey.

Barnalegt blogg fyrir Jón Björn

Eins og áður hefur komið fram er það grundvallaratriði af hálfu litla prinsins að ég taki út það sem ég hef skrifað um haturs-reiði-ruglið sem við sitjum undir af hans hálfu hér á Hálsi.

Upphaf ruglsins er að hann þjófkenndi mig og ég reiddist. Ég hvæsti á hann en ég var kurteis. Það er stóri glæpurinn sem ég framdi og verður að refsa mér og fjölskyldunni fyrir á sem grimmilegastan hátt. Það verður ekki hætt fyrr en fjölskyldan verður flæmd á brott helst sem eignaminnst.

 

Til að ná fram þessu markmiði hefur hann markvisst unnið að því að vekja samúð á eigin málstað og grafa undan okkur. Þetta hefur honum með undraverðum hætti tekist því sannleikurinn er honum ekki hliðhollur. Hins vegar hefur honum tekist að ljúga upp þvílíku rugli og bulli að það nær ekki nokkurri átt. Og því miður eru innan þessa hóps nokkrir „fljúgandi apar“ (flying monkeys) sem eru nú farnir að vinna skítverkin fyrir hann. 

 

Nágranninn í suðri lét hafa þetta eftir sér að það þyrfti bara að rassskella mig. Það þarf sem sagt að beita mig ofbeldi.
Fóðurbílstjórinn dreifir því um að kerlingin á Hálsi se bara kexrugluð.

 

Jóni Birni Hreinssyni fyndist „alveg geggjað flott“ ef litli prinsinn myndi fara með skítadreifarann á okkur, þá væntanlega okkur hjónin,börnin okkar og húsið okkar, húsið þar sem við rekum ferðaþjónustu til að vinna fyrir okkur. 

Guði sé lof að skíturinn er verðmætur áburður annars hefði litli prinsinn ekki hikað!

Garpurinn Jón Björn er nú samt ekki með stærra hjarta en það að hann neitar að hann hafi átt við okkur þótt öllum megi vera það ljóst. Ég efast ekki um að þau á Kvíabóli eða Arnþórsgerði eða Torfunesi fatti þennan rosalega brandara. Þetta er nefnilega „brandari.“ Finnst ykkur þetta ekki fyndið? Að fá drulluna yfir ykkur? Geggjað flott.

 

 

 

 

En af hverju tala þessir menn svona? Af hverju taka bændurnir í sveitinni þátt í þessari aðför? Það er greinilega enginn smáræðis lygaóþverri sem þeir hafa verið mataðir á.  Þegar við spyrjum hvað við höfum gert til að verðskulda þetta þá er ekki svarað. Auðvitað ekki. Ef við vitum hverju er verið að ljúga þá getum við sýnt fram á lygina.

Hann lýgur og lýgur. Hann færir upphafspunkt dellunnar fram og til baka. Allt mér að kenna og blogginu. Hann er saklaust, lítið fórnarlamb.

Reyndar er ágætt að þetta er komið upp á yfirborðið á opinni facebook síðu sumra því við erum búin að finna fyrir þessu viðhorfi síðastliðin tvö ár. Rangfærslurnar eru greinilega búnar að festa sig svo í sessi að meðreiðarfólkinu finnst eðlilegt að opinbera þær skoðanir sínar að yfir okkur eigi bara að dreifa skít..

Bloggið hefur frá upphafi verið sjálfsvörn gagnvart þessum lygum og rangfærslum. Lygum sem valda því að menn eru beinlínis farnir að hvetja opinberlega til ofbeldis gagnvart okkar.

Svo á ég að leggjast á fjóra fætur og sjúga rassgatið á þessum manni svo hann þurfi ekki einu sinni að rembast til drulla yfir okkar.

 

Látum það vera að þið trúið öllu illu upp á menntuðu konuna úr Reykjavík, þær eru nú alræmd skrímsli hér í sveitarfélaginu. En maðurinn minn og drengirnir mínir eru fæddir hér og uppaldir, hvað hafa þeir gert til að eiga þetta skilið?

Við ykkur sem eruð blinduð af lyginni og styðjið þetta ofbeldi og hvetjið til þess hef ég aðeins eitt að segja:

Megið þið brenna yfir hægum eldi í helvíti til eilífðarnóns.

 

Já, þetta er ofbeldi

Haturs-reiði-ruglið á Hálsi

Haturs-reiði-ruglið á Hálsi

Eftir símtalið þann 30. júní 2017 hefur H algjörlega hunsað mig.

Go to this Sway

Gámaþjónusta Norðurlands tekur þátt í ofbeldinu

Eins og allir lesendur vita er forkastanleg staða uppi á Hálsi. Meðeigendur mannsins míns neita samstarfi, sáttum, kaupum og eða sölu. Það eina sem upp á er boðið er að fjölskyldan flytji úr af heimili sínu, húsinu sem við byggðum, fyrir rétt tæpum 10 árum síðan.

Yngri bróðirinn er móðgaður vegna smámuna og honum hefur tekist að sannfæra hinn um guð má vita hvað. Hinn vinnur alla vega stöðugt gegn eigin hagsmunum og leyfir Lilla að blóðmjólka búið.

 

Ég veit ekki til þess að við höfum gert Hinum eitthvað, nema hvað hann varð gróflega móðgaður þegar við sögðumst vilja borga Lilla meira fyrir hans hlut þar sem hann hefur lagt meira af mörkum til búsins. Það vita það allir að það er rétt. Hinn hefur alla tíð verið mjög iðinn við að koma sér undan verkum.

 

Í apríl byrjaði Hinn að vinna hjá Gámaþjónustu Norðurlands. Áður höfðu báðir mennirnir á bílnum alltaf komið út og sinnt verkunum en núna kom bara annar út, Hinn sat inni í bílnum. Íronískt í ljósi okkar reynslu en greinilegt að fyrst samstarfsaðilinn leyfði honum að komast upp með þetta þá hefur eitthvað verið sagt. Eitthvað rangt af því eins og sagði áður, við höfum ekkert gert þessum manni annað en að bjóða honum verulegar upphæðir í hlutinn hans. Meira en Lilla bara svo það sé á hreinu.

 

Í vor var bílnum bakkað mjög hratt og nálægt húsinu okkar svo mér varð ekki um sel en ákvað að skrifa það á mistök.

 

Fyrir ca. þremur vikum kem ég heim rétt eftir að bíllinn hafði verið hér. Eldri drengurinn var úti að viðra hundinn og hann sá þegar aðeins annar maðurinn kom út (Hinn sat undir stýri). Þegar tunnan var að tæmast þá kom vindhviða og eitthvað af draslinu fauk í burtu. Starfsmaðurinn skildi það bara eftir og það var keyrt í burtu. 

Við drengurinn tíndum draslið upp þegar ég kom heim og þá var það auðvitað fokið lengra og víðar. Ég hafði samband við Gámaþjónustu Norðurlands í gegnum síðuna þeirra, lýsti því sem gerðist og sagðist ekki alveg sátt við svona vinnubrögð. Engin svör bárust. 

 

Eftir tvö ár af ofbeldi og viðbjóði þá er maðurinn minn orðinn langþreyttur. Hann hringdi í Gámaþjónustu Norðurlands og var ekki sáttur við þetta. Þá sagði hann líka að hann kærði sig ekki um þennan mann hjá heimilinu sínu. Viðmælandi spurði hvort hann væri að fara fram á að hann ræki hann en maðurinn minn neitaði því, hann vildi hann bara ekki hjá heimilinu sínu. Heimilinu sem þessi maður er að reyna að flæma okkur í burtu af.

 

Í dag kom gámabíllinn.

Það var keyrt fram hjá húsinu okkar.

 

Við borgum fyrir sorpþjónustu. Þingeyjarsveit er með samning við Gámaþjónustu Norðurlands. 

 

Ég hringdi í Neytendasamtökin. Við eigum rétt á þessari þjónustu. Við eigum rétt á því að henni sé sinnt án ógnandi tilburða og án þess að drasli sé dreift í kringum okkur.

 

Ég fer hér með fram á að Gámaþjónustan sinni þeim samningum sem hún hefur gert við Þingeyjarsveit.

 

 

 

 

Update.
Við höfðum samband við sveitarstjóra Þingeyjarsveitar og bíllinn kom aftur og tunnurnar voru tæmdar. Takk Dagbjört 

Sumir sátu auðvitað sem fastast og þorðu ekki að sýna á sér andlitið 😡

Að flæma fjölskyldu af heimili sínu

Ég er búin að margsegja þetta en samt virðast ekki allir skilja hvað er í gangi hérna á Hálsi. Svo ég ætla að segja það einu sinni enn í von um að það skiljist:

 

Fyrir 10 árum síðan byggðum við hjónin hús fyrir okkur og fjölskylduna okkar. Það kostar alveg jafnmikið að byggja hús úti í sveit eins og annars staðar. Það hins vegar selst ekki á sama verði. Við byggðum húsið samt því við ætluðum að búa hér út ævina. Við ætluðum aldrei að selja þetta hús.

 

Fyrir tveimur árum móðgaðist maður vegna smámuna.Hann er svo móðgaður að hann er búinn að búa til risastóran hnút og taka hinn meðeigandann með sér inn í delluna.

 

Við erum margbúin að bjóða sættir. Marteinn er margbúinn að gera tilboð í allt. Við erum margbúin að reyna að leysa þetta en allt kemur fyrir ekki.

 

Það eina sem mótaðilarnir bjóða upp á er að allt verði selt þ.m.t. húsið okkar. Ef við samþykkjum það ekki þá verður okkur haldið í þessu helvíti, í andlegri, veraldlegri og fjárhagslegri gíslingu.

 

Einhverra hluta vegna virðist fólk ekki skilja það að ef húsið okkar er selt þá eigum við það ekki lengur. Sem þýðir að við verðum að flytja úr því. Við hjónin með drengina okkar tvo. Fjölskyldan.

 

Þannig að það er beinlínis verið að reyna að flæma tvo drengi af heimilinu sínu. Annar flutti hingað eins og hálfs árs og hinn er fæddur hér. Þetta er eina heimilið sem þeir þekkja.

 

Takk fyrir að taka þátt í aðförinni.

 

 

Þegar ég var systir mín

Fyrir 11-14 árum síðan átti ég tíma hjá þáverandi heimilislækni mínum í Reykjavík. Ég og fjölskyldan höfðum lengi verið hjá þessum lækni og þekkti ég hann af góðu einu. Í þetta skipti brá þó svo við að hann var mjög þurr á manninn, með leiðinlegan svip á andlitinu og virtist hafa lítinn áhuga á því sem ég var að segja, virtist helst vilja losna við mig sem fyrst. Ég skildi ekkert í því hvaðan á mig stóð veðrið og fannst þetta mjög óþægilegt. 

Undir lok samtalsins spyr hann mig hvort ég sé "komin á örorkubætur, núna?"  Ég varð undrandi á spurningunni og svaraði því neitandi og sagði honum hvar ég væri að kenna. Maðurinn gjörbreyttist, það lifnaði alveg yfir honum, kom bros á andlitið og hann byrjaði að spjalla. Varð maðurinn sem ég þekkti.

 

Ég var alveg jafngáttuð á þessum umskiptum og ég var á fyrri hegðun og skildi hreint ekkert í þessu. Þar til ég áttaði mig á hvað hafði gerst: Hann hafði ruglað mér saman við litlu systur mína.

 

Við systur erum mjög líkar og oft ruglað saman. Mig minnir að það hafi verið eitthvað um þetta leyti sem við vorum spurðar að því tvisvar sama daginn hvort við værum tvíburar. Litla systir mín hefur nú barist við kvíðatengt þunglyndi í rúm tuttugu ár. Á þessum tímapunkti var baráttan að spanna áratuginn og að verða ljóst að sjúkdómurinn hefði náð ákveðinni yfirhönd, að því leyti þ.e.a.s. að líf hennar yrði líklega ekki eins og væntingar stóðu til. Það eitt og sér er nógu erfitt. Að þurfa að takast á við svona viðhorf auðveldar lífsbaráttuna svo sannarlega ekki.

Ég er ekki að halda því fram að þetta hafi verið vondur maður, svo sannarlega ekki. Hann var bara barn síns tíma. Ég hef líka unnið á geðdeild og veit að geðveilir geta verið erfiðir en það getum við hið svokallaða venjulega fólk verið líka. Öll erum við fólk hvort sem við erum geðveil, heil eða brotin.

Ég vil að lokum taka það fram að ég hef alltaf fengið góða þjónustu hjá heilbrigðiskerfinu. Fyrir utan þessar fimm mínútur þegar ég var systir mín.

 

Að gefast ekki upp

Ég veit ekki hvað ég á að segja. Ég bara dáist að þessu baráttuþreki.
Vinsamlegast styrkið þau. Þau eiga það skilið.

https://www.karolinafund.com/project/view/1220

Ég er ekki fórnarlamb

Fórnarlamb er ljótt orð. Það er ljótt og það er skammarlegt að vera fórnarlamb. Aumingjalegt. Það vill enginn vera fórnarlamb. Og hafi það gerst þá má enginn vita það.

Ég er ekki fórnarlamb. Ég er ekki lögð í einelti. Það væri skammarlegt. Það væri hlægilegt. Ég er ekki aumingi.

Þegar ég sendi fyrirspurn um aðstoð vegna þess að mórallinn væri svo vondur, og lýsti honum lítillega, þá fékk ég svar þess efnis að þau tækju ekki á ,,svona konkret málum en hefurðu kynnt þér litteratúr um einelti á vinnustöðum?” Ég hristi bara höfuðið, hvað var eiginlega að þessu fólki? En ég kynnti mér reglugerðina um einelti á vinnustöðum og fleira til. Það var margt líkt.

Ástæða fyrirspurnarinnar var sú að mér leið illa. Án þess að ég vilji koma öðrum í vandræði þá leið öðrum illa líka. Ég man eftir samtali þar sem ég og viðmælandi vorum bara nokkuð hress af því að við: ,,höfðum fengið að vera í friði nokkuð lengi.” Nei, það er ekki í lagi.

Ég var búin að burtskýra andrúmsloftið á allan hátt: Vinnustaðurinn var smár og fór minnkandi. Það gat enginn verið öruggur um vinnuna sína. Hér er litla sem enga vinnu að hafa og uppsögn gat haft í för með sér langvarandi atvinnuleysi. Jafnvel brottflutning. Við svona aðstæður líður öllum illa. Heimsins besti yfirmaður og heimsins bestu vinnufélagar finna fyrir svona pressu. Það er ómögulegt að komast hjá því. Frekar þú en ég. Ég var aðflutt og skildi ekki menninguna. Þetta var smátt samfélag þar sem allir þekktu alla og þau gerðu bara ráð fyrir að ég vissi allt og kynni allt líka. ,,Við höfum alltaf gert þetta svona.” Þarna var unnið öðruvísi en á fyrri vinnustað og ég varð bara að átta mig á því. Ég gerði hlutina öðruvísi en þau. Ég gerði hlutina verr en þau… Það var ég... Ég var vanhæf… Ég reyndi að fela mig, læddist um. Reyndi að þóknast svo ég yrði ekki tekin á teppið. Var með stöðugan kvíðahnút í maganum.

En það var ekki ég. Þegar ég lýsti þessu fyrir vinum mínum og fjölskyldu þá fannst þeim þetta ekki í lagi. ,,Skrifaðu allt niður” sagði stéttarfélagsfulltrúinn í þriðja eða fjórða samtali ,,þetta er svo fljótt að gleymast.” Ég skrifaði niður.

Svo kom niðurskurðurinn og mér var sagt upp.

Ég sat heima hjá mér þann vetur og gerði lítið annað en að rifja upp og endurlifa síðustu 5 árin. Aftur og aftur. Seinna sagði fagaðili mér að ég hefði verið að ,,gera upp og vinna úr reynslunni.“

Kvíðahnúturinn var að rakna upp og vanlíðanin á undanhaldi en í staðinn var komin reiði. Þetta þurfti ekki að vera svona. Þetta andrúmsloft var ekki óhjákvæmilegt, þetta var ekki nauðsynlegt. Það þurfti ekki að brjóta niður faglegt sjálfstraust mitt. Já, ég varð reið. Ég var líka mjög reið út í sjálfa mig að hafa leyft þetta, að ég skyldi ekki segja eitthvað, gera eitthvað. Stöðva þetta. Ég var með bólgið skófar á sálinni sem hjaðnaði ekki. Fagaðilinn ráðlagði mér að gera ekkert. Ég væri aðflutt, ég myndi tapa þeim slag. Ég gerði ekkert. Ég var áfram reið.

Um jólin var mér boðið á sameiginlegt leik- og grunnskóla jólaball með barninu mínu. Ég gat ekki hugsað mér að mæta. Sem betur fer var vont veður og ballinu aflýst. Um vorið horfði ég á nýfædda barnið mitt og sá fram á 16 ára samskipti við þessa stofnun. Tilhugsunin var óbærileg.

Ég fékk fréttir af uppsögnum og mannaráðningum. Dómsmáli. Ég fékk fréttir af aðgerðaleysi í eineltismálum. Mér kom það ekki við. Ég beið bara eftir því að raunverulegir valdhafar sæju að eitthvað væri að. Þeir lokuðu augunum.

Ég fékk aðra vinnu. Mér leið ömurlega. Ég barðist við að skipta úr undirlægjugírnum en það var erfitt. Mitt faglega sjálfstraust var í molum.

Ég ákvað að ég yrði að ljúka þessum kafla í lífi mínu. Þetta gæti ekki og mætti ekki hafa vald yfir mér lengur. Ég hafði engu að tapa. Maðurinn minn gat misst snjómoksturinn en hann sagði að það yrði þá bara að hafa það. Ég birti bloggfærslu á mínu persónulega bloggi.

Ég var búin að skrifa þessa færslu margoft í mörgum myndum. Ég hafði skrifað hana sem alls konar bréf og alls konar formleg erindi. Ég sá ekki fram á að það hefði neitt upp á sig.

Ég vildi ekki benda á persónur því í raun held ég ekki að um eiginlegt einelti á vinnustað hafi verið að ræða. Ég held að þetta hafi verið ,,eitraður vinnustaður” (e. toxic workplace) þar sem e.k. samspil ótta um atvinnu, nándar og hefða hefur blandast svona illa saman.

Fyrir mér var þetta búið þarna. Ég hálfpartinn vonaði að færslan fengi ekki mikinn lestur en hún fékk einhverja dreifingu og yfir 800 heimsóknir.

Eftir áramótin birtist hún, án minnar vitundar, í fjölmiðli. Ég veit að hún vekur athygli. Það talar samt enginn fulltrúi ráðandi afla við mig um færsluna. Það hefur enginn samband. Það fannst engum ástæða til að ræða við mig um það sem þar kom fram. Ég hitti valdhafana á reglulegum fundum. Ekki orð. Bara opinber yfirlýsing í næsta blaði.

Ég ákveð að taka slaginn. Hann vindur upp á sig. Loksins er hringt. Þá er verið að reyna að hanka mig. Ég er vænd um lygi. 
Ég vissi að valdaklíkan myndi slá til baka.  Það kom mér ekki á óvart. Það kom mér hins vegar mjög á óvart hvaðan það kom. Fullyrðingarnar eru furðulegar. Útreikningar á valdi minnihlutafulltrúa þeir undarlegustu sem ég hef séð.  Samúðin öll hjá valdhöfunum. Aumingja þeir.

Ég fylgist agndofa með þórðargleði lesenda sem fagna og læka í hundraðatali að samherji minn stingi mig í bakið. Fólk sem hefur verið gengið fram hjá við stöðuveitingar fagnar þessum skrifum. Gamlir nemendur sem voru lagðir í einelti alla sína skólagöngu fagna boðskapnum.  Hafði fólk logið að mér? Fagaðilinn lækar skrifin.

Ég vissi að ég fengi ekki stuðning. Það kom ekki á óvart. En þetta kom á óvart. Ég hendi þessu fólki út af fésbókinni minni. Ég þarf þá ekki að horfa upp á þetta.

Þið megið alveg fyrirlíta mig.  Það er allt í lagi. Miklu betra en sjálfsfyrirlitningin.

Ég er ekki fórnarlamb.